Hallo Hoenderloo, beurs oude techniek, 4-6-2016

Stel je eens een veldje voor, naast een manege. Een veldje vol met marktkraampjes. En vol met mannen van een zekere leeftijd. En bovenal natuurlijk veel oude zooi: radiozenders, hifiapparatuur, oude televisies, grammofoons, gereedschap, et cetera et cetera.….. De geur van warme bakeliet met dat van vers gemaaid gras….

Het elektriciteitsmuseum

Hoenderloo is een klein dorpje in de oostelijke helft van Nederland, op de veluwe. In Hoenderloo is een elektriciteitsmuseum gevestigd. Het wordt gerund door vrijwilligers die altijd bereid zijn nadere uitleg te geven over de zaken die er zijn tentoongesteld. Veel van de apparaten kunnen ook gedemonstreerd worden, aangezien ze nog steeds werkend zijn. Ze hebben zelfs een replica van de allereerste elektriciteitscentrale in Nederland. Het is dus echt een levend museum.

Twee keer per jaar, in juni en augustus, organiseren ze de beurs “oude techniek”. Ik probeer ieder jaar één van de twee keer te bezoeken en geniet daar altijd weer van.

Op hun website, www.elektriciteitsmuseum.nl kun je hier meer informatie over vinden.

De lange weg naar Hoenderloo

Dus op 4 juni 2016 reisde ik af naar Hoenderloo, met het OV. Dat is geen kinnesinne, aangezien de reis 2 ½ uur duurt. En ik moest ook nog erg vroeg vertrekken, iets wat ik op een zaterdagochtend niet graag doe, om er op een redelijk tijd aan te komen.

Ondanks dat kijk ik erg uit naar het bijwonen van deze beurs en ik vroeg me af waarmee ik nu weer thuis zou komen, aangezien je er de meeste gekke dingen kunt aantreffen. Het is altijd een verrassing wat ik daar nu weer oppik.

De beurs

Daar stond ik dan, op een veldje op een mooie zonnige zaterdagochtend met ongeveer 50 marktkraampjes vol met oude apparatuur, gereedschap, onderdelen, boeken, etc etc. Het meeste betrof radio- en hifiapparatuur, maar er waren ook oude grammofoons, onderdelen ervoor, platen, maar zo’n beetje alles wat elektriciteit betrof was er te vinden: van vuurtorenlampen, hoogspanningskabels tot modeltreinen en oude deurbellen. En natuurlijk telefoonspullen, maar niet heel erg veel. Er was ook een kraampje waar eten en drinken werd verkocht. Dit jaar waren er, tot mijn grote genoegen, zelfs broodjes kroket!

De mensen

Voornamelijk heren van een zekere leeftijd trof ik aan om de kraampjes heen, met professionele, semiprofessionele en hobbyisten als standhouder. De meeste bezoekers waren al met pensioen en waren ooit opgeleid of hadden werkt in de elektronica. De meesten zijn gaarne bereid een conversatie aan te gaan over diverse technische onderwerpen en hebben veel kennis in huis. Sommigen hadden zelfs hun vrouw meegenomen om de tassen te dragen met de aankopen van de dag. Al met al gonsde het van de vriendelijke gesprekken over oude techniek en werden en verhalen en informatie uitgewisseld. En er waren ook wat jongere heren, zoals ik (46 jaar oud) en ik zag zelfs wat tieners met een interesse in oude elektronica, die hun vader mee hadden genomen.

Ik heb nog een kopje koffie gedaan met een telefoonverzamelaar die ik eerder dit jaar leerde kennen en ik had een veelbelovend gesprek met een handelaar in oude catalogi (altijd een zeer rijke bron van informatieve). Ook maakte ik kennis met een telefoonverzamelaar en –restaurateur waarmee ik tot dan toe alleen wat beperk contact had gehad via email en natuurlijk had ik een aantal spontane conversaties met totale onbekenden over verscheidene onderwerpen. Al met al was het een heerlijke dag.

De buit

Net zoals de vorige keren keerde ik huiswaarts met een grote tas met allerlei aankopen (zie foto).

Allereerst twee kleine bordjes met een ATEA-logo. Ze zijn afkomstig van een deurbellenpaneel met intercom. Ik heb ze gekocht vanwege dat logo. Ik heb ook twee vernikkelde telefoonbellen op de kop getikt, die ongetwijfeld nog eens van pas gaan komen.

Een kapotte T65, met nog een goede plug, microfoon en speaker, gevonden in een doos waar “gratis” op stond. Een wandversie van de

Heemaf 1955, die er veelbelovend uitzag voor een verzamelaar. Er zat geen PTT-logo op de witte knop en er zat geen gaas over de belgaten aan de achterzijde. Normaal hebben ze een PTT en geen gaas of geen PTT-logo en dan weer wel gaas. Toen ik thuisgekomen de telefoon nader inspecteerde bleken er sporen van gereedschap op de witte knop te zitten en was ie geheel glad gemaakt. Dus het was toch gewoon een PTT-versie, maar dan met het logo verwijderd. Ook pikte ik een mooie glimmende tafelversie van de Heemaf 1955 op voor een zeer lage prijs.

Daarnaast was er nog een ATEA schakelaar in perfecte staat. Hiervoor heb ik een Belgische verzamelaar getipt en de contactgegevens van de verkoper doorgegeven.

Gevonden voorwerp……

Halverwege mijn reis naar huis kwam ik er achter dat ik mijn jas niet meer bij me had. Ik moet hem ergens tussen de beurs en Utrecht Centraal, een bus- en treinrit later, zijn kwijtgeraakt. In mijn jas zaten mijn paspoort, autosleutel, toegangspas van werk en OV-chipkaart van werk. Een kleine ramp als die niet teruggevonden zouden worden.

Na een paar uur mailen, surfen, rondvragen en invullen van e-formulieren kwam ik er op maandag achter dat mijn jas gevonden was op de Krimhoeve, de boerderij waar de beurs gehouden werd. Ze waren daar zeer behulpzaam en hebben mijn jas direct per post aan mij opgestuurd (bedankt Gerlinde!). Dus op na een paar dagen had ik mijn jas weer terug, met inhoud en al. Dus een goed einde aan een heerlijke en leerzame dag.